Grenzen en hoe daar mee om te gaan
In veel van de dagelijkse activiteiten gaan we onze grenzen over, soms bewust maar meestal onbewust. We gaan helemaal op in onze belangrijke activiteiten en voelen op het moment niet, dat waar we mee bezig zijn te zwaar is, te belastend wordt of te lang duurt. Ongemerkt ga jij de grenzen van jouw lichaam over en achteraf voel jij wat dit met jouw gedaan heeft, spanning, vermoeidheid, stijfheid, benauwdheid overschaduwen het tevreden gevoel van de geklaarde klus.
Bij het doen is de aandacht gefocust op de activiteit en niet op jezelf. Tijdens de activiteit ben je kennelijk niet in staat om te registreren wat het doen voor jouw fysieke lichaam en/of emotionele lichaam betekent. Of misschien krijg jij wel een waarschuwing, maar heb je die bewust genegeerd omdat de klus geklaard moet worden.
De waarschuwing, die kwam als vermoeidheid, duf gevoel of kou, heb je niet als waarschuwings-signaal opgevat en/of misschien zelfs gebruikt om er nog een schepje bovenop te doen. Nog even een tandje bijzetten, zeggen bijv. de wielrenners om de eindstreep toch zo snel mogelijk te halen.
Met de aandacht meegegaan in de activiteit, ben je het contact met jezelf verloren. Lichaam (Zelf) en geest (persoonlijkheid) maken zich los van elkaar en de persoonlijkheid richt zich totaal op het doel de activiteit.
Zo wordt het lichaam slechts gebruikt als middel om het doel te bereiken zonder betrokken te kunnen/mogen zijn bij de weg, de actie naar het doel.
Het effect is dat het lichaam signalen uitzendt die we niet opvangen, en achteraf snappen we soms niet waar de hoofdpijn, de spierpijn, de uitputting vandaan komt. Dit komt omdat we niet gewend zijn om contact met ons lichaam te hebben en te houden terwijl we er mee bezig zijn.
Vergelijk het met auto rijden: Je moet allerlei handelingen doen om van A naar B te komen. Geeft de auto onderweg een rood lampje, een piepje, een ronk in de motor dan stoppen we om te kijken wat er aan de hand is als we het niet snappen bellen we de ANWB. Helaas doen we dit met ons eigen lichaam te weinig, als we een signaal opvangen gaan we over tot extra motiveren om de handeling toch te kunnen doen, we stappen dus over de waarschuwing heen.
Ons lichaam is een systeem van kwetsbare gehelen, door ons leven heen zijn sommige systemen als eerder gekwetst geraakt en werken niet meer optimaal met het geheel samen. Het signaal dat komt is wordt vrijwel direct gekoppeld aan een herinnering van de zwakke plek, die willen we niet voelen en we gaan er verkrampt mee om. Het komt niet uit om te voelen, ik wil deze klus doen, ik wil bewijzen dat ik het kan, zijn bekende riedeltjes in het hoofd.
Het signaal wordt weg gedrukt en er ontstaat verkramping van ademhaling, van spieren, van darmen, van het hart, zelfs in het denken. De kramp helpt het signaal niet waar te nemen en de emotie tegen te houden. Dat de kramp ook onrustig maakt merken we pas zodra we stoppen met de activiteit. De kramp wordt dan lichamelijk voelbaar in de vorm van hartkloppingen, kortademigheid en (spier)spanning. Alle spanning die te lang duurt veroorzaakt op den duur klachten van pijn, benauwdheid, afwezigheid. De spanning, die van zichzelf ook al pijnlijk kan zijn, zet tevens de gewrichten onder druk waardoor het dynamische bewegingspatroon verstoord wordt en de bewegingen pijnlijk en remmend in spieren gewrichten en pezen kunnen zijn.
Wij maken onszelf tot doeners, haastige, rusteloze, gedreven geesten die op zoek zijn naar doelen en raken afgeleid van ons Zelf.
Wil je veranderingen in je omgang met pijn op gang brengen dan is het m.i. van belang om naar de pijn, de oorzaak van de pijn en de onrust te gaan. Zonder oordeel naar jezelf te kijken zonder bestraffen of had ik maar. Kennelijk hebben we de pijn ook nodig om een stap verder te kunnen komen in het contact met onszelf en daarvan te kunnen leren.
Als je met vol bewustzijn kunt gaan handelen, kun je leren van de pijn en kun je leren anders met jeZelf om te gaan en binnen jouw grenzen toch naar jouw eigen doel komen.
JMvEk, 15-06-2005
Geef een reactie