“Men heeft alleen angst, als men het niet met zichzelf eens is” Hermann Hesse (1877-1962)
Angst kennen we allemaal voor nieuwe situaties, nieuwe mensen, nieuwe opdrachten enz. De angst remt je af: je blokkeert en onderneemt geen stappen, trekt het liefste terug. Is dit nu een reactie vanuit het primaire Zelf of is dit aangeleerd gedrag? Dit is een vraag die mij bezig houdt en waarin ik door de loop der jaren een eigen visie over ontwikkeld heb.
Een belangrijke rol in angst maak je zelf, het is de innerlijke criticus die jou op allerlei manieren duidelijk maakt dat het je toch niet zal lukken, dat je er geen tijd meer voor hebt, dat je al te vaak gefaald hebt enz. De innerlijke criticus of je persoonlijkheid laat je steeds meer geloven in dat wat je denkt. Des te meer van dit soort gedachten des te moeilijker wordt het om nieuwe stappen te nemen.
De innerlijke weerstand is van jongsaf gegroeid en gevoed, we staan immers allemaal langer stil bij dat wat er niet lukt, terwijl dat wat wel goed gegaan is in de vergetelheid raakt, of weggemoffeld wordt. Kijk eens hoe je reageert op een complimentje…. negen van de tien keer wimpel je het weg alsof het onbelangrijk was voor je om die prestatie te leveren.
Wil jij dan toch de verandering aan gaan, dan ga jij voor je het weet in de strijd met jouw innerlijke weerstand, met jouw eigen persoonlijkheid, al dan niet aangemoedigd door jouw omgeving. Ook ik heb regelmatig gehoord: Zeg het dan niet, denk eerst eens na, ga dan doen wat je wel kunt, doe niet zo ingewikkeld. De weerstand die ik wilde overwinnen moest bestreden worden, dit opende echter de strijd met mijn Zelf, riep verdere blokkades en spanningen op. Gedachten als: “Ik geloof niet eens in mezelf, ik roei tegen mijn eigen wil in” gaven op den duur uitputting en depressie.
De innerlijke criticus groeide en werd door mijzelf tot een angstaanjagend monster gemaakt die bij iedere nieuwe stap het vertrouwen in Zelf en het creatieve vermogen van mij ondermijnt. Ik eindigde in een gevoel van: Waarom kan ik niet veranderen, waarom kan ik mezelf niet werkelijk ontplooien, waarom blijven oude patronen steeds hetzelfde?
Voor mij is duidelijk dat de innerlijke criticus, de persoonlijkheid sterk is en dat ik er niet tegen kan vechten met goed resultaat.
Het werd tijd om via een andere route op pad te gaan met mijn Zelf. Met mijzelf het gesprek aan gaan en zien wat er werkelijk speelde, wat de verandering tegen hield. Wat ik geleerd heb wil ik alsvolgt doorgeven.
Ga ervan uit dat de innerlijke weerstand ons wil waarschuwen voor de eventuele mislukkingen die we tegen komen, dat het ons wil behoeden voor een volgende mislukking en dus wil voor komen dat we teleurgesteld of gefaald voelen. Laat dit bewust tot je door dringen.! “Ja, wat ik ga doen is nieuw en heeft lastige kanten, die zal ik niet over het hoofd zien. Bedankt voor de tip ego, ik vertrouw erop dat jij mij helpt als het dreigt fout te lopen”. En zo kom je dan toch tot het maken van een stap, doordat je de behoefte vanuit je innerlijke Zelf serieus neemt en je innerlijke criticus gaat gebruiken om je te bewaken bij kun je jou nieuwe stap gaan maken.
Je maakt de nieuwe stap, je loopt het risico dat het misschien niet goed gaat, je weet wel dat je jezelf volledig steunt en vertrouwt en dat de neuzen van jouw Zelf en je innerlijke criticus dezelfde kant op staan. Je blijft op jezelf afgestemd waardoor iedere kleine verschuiving wordt waargenomen en dan kan de koers worden bijgesteld. Niet starend naar het einddoel, wel iedere stap belevend, dat is gelijk aan je angst overwinnen.
Er is angst, het mag er zijn en het is het contact met de angst die jou helpt om alert je stappen te zetten die je brengen waar je wilt zijn.
JMvEk,01-04-2003
Geef een reactie