Een woord waar ik deze maand (januari 2013) mee in beweging ben, ten gevolge van het overlijden van mijn vader. Op zijn rouw kaart stond de tekst van Huub Oosterhuis: Dank elkaar voor ogenlicht en levensadem en je allerliefste het allermeest.
Te weten, te voelen dat mijn geliefde vader, de vader van mijn zus broer en zusje, de man van onze moeder overleden is, is natuurlijk, pijnlijk, verdrietig, verlichtend en vooral verwarrend.
Natuurlijk gezien zijn leeftijd, we sterven allemaal aan het einde van ons leven als onze leeftijd daar is, mijn vader werd 82 jaar.
Pijnlijk vanwege het verlies van een mijn geliefde vader, ik zal het warme, verbindende contact met hem missen.
Verdrietig omdat ik nog meer met hem had willen praten, wandelen etc.
Verlichtend gezien de grote belangstelling, liefde en warmte die er was voor ons rond zijn sterven.
Verwarrend omdat alle gevoelens nu door elkaar voelbaar zijn.
Over adem, ademhalen en levensadem. Als zoon van een CARA moeder werd hij al jong geconfronteerd met benauwd zijn. Ook hij werd op latere leeftijd benauwd en moest een weg vinden om vrij te kunnen blijven ademen, al dan niet ondersteund met medicatie.
De zang heeft hem veel goeds gedaan zowel i.v.m. de ademtechniek als de meditatieve, rustgevende kant van zingen.
Mijn vader heeft mij veel meegegeven door zijn levensadem.
*18-10-1931 Jan van Ek †13-01-2013
Ons leven gaat door zijn levensadem wordt doorgegeven aan alles wat leeft.
Ik ben mijn vader dankbaar voor alles wat hij met mij, met ons gedeeld heeft. Ik ben blij met de sturing die hij gaf aan ons gezinsleven en de ontwikkeling van zijn kinderen, kleinkinderen. Ik ben dankbaar dat hij ons vrij kon laten in de keuzes, die wij maakten ook al was hij het er niet altijd mee eens. Ik ben blij met de soms heftige gesprekken die ik met hem heb gehad over opvoeding, leven en dood, leven en overleven.