Gisteravond aan het strand zittend in het strandhuisje bij vrienden, genietend van een goed glas wijn, lekker eten en een prachtige zonsondergang, komen we aan de praat over vakantie invulling.
Voor ons de golven van de zee, hier en daar een spelend kind. De wandelaars die stil voorbij trekken, het paard dat in draf langs de kustlijn aan ons oog voorbij raast, de uitgelaten dollende honden die in en uit het water rennen achter de meeuwen, de meeuwen die op en neer vliegend als echte Jonathan’s ieder hun eigen vlucht maken. De zilte zoute lucht op je huid, de schitterde zon die je ogen wat dicht doet knijpen, nu die lager aan de hemel komt. De veerpont naar NewCastle als een log schip van het land af vaart.
We levelen over wat vakantie nu werkelijk voor je betekent en wat je er bij verwacht. De een zoekt rust, de ander wil avontuur en spanning, de volgende wil alles achter zich laten en het gevoel van een lege toekomst hebben en de natuur voelen in ieder cel van het lijf. Na wat heen en weer filosoferen blijkt dat ieder dit op zijn/haar eigen manier op het strand vindt.
Het ritme van de golven brengt de rust. De verandering van de golfslag brengt de spanning. De duik in de zee geeft het gevoel van avontuur. De drukte op het land, waar je weet van hebt, maar nu niet aan deelt neemt omdat het letterlijk achter je ligt. De verte van de lege horizon geeft ruimte. Het zout op de huid geeft het gevoel van een zijn met de natuur. Het zand tussen je benen, je billen, in je oren, in je mond dat na 2 dagen strand niet weg te krijgen is versterkt het gevoel van alles even te laten zijn zoals het is.
Ik fiets naar huis, voldaan en met een enorm vakantie gevoel in lichaam en geest. Wat ben ik blij dat ik regelmatig rust aan de kust.
Geef een reactie