Al jaren lang heb ik in mijn praktijk te maken met het maken van afspraken, agenda’s passend maken etc. en ik ken mezelf hierin als flexibel. Ik pas me aan, aan de wensen van cliënten en ik houd mezelf graag soepel.
Zo heel af en toe, krijg ik cliënten op een andere manier binnen.
Pijn kan zoveel met een mens doen, dat het normale handelen en het gewone gedrag geheel verstoord wordt. De cliënt zelf heeft dit niet altijd in de gaten en ik zal dan ook de persoon in kwestie daar op moeten wijzen, om zo mijzelf en de ander te beschermen voor een verstoorde relatie.
Onlangs kreeg ik een sms`je binnen met de vraag de persoon in te plannen. Als ik vervolgens bel om te horen wat de klachten precies zijn en wat de bedoeling is, komt het antwoord dat ik niet te veel moet vragen en dat ik beter gewoon een behandeling kan plannen en kan langs komen bij de persoon in kwestie.
Dat gaat mij te ver en er wordt dus geen afspraak gemaakt.
Misschien dat ik dan eigenwijs ben, mijn motto is….. it takes two to tango and two to handle.
Zorgverlener zijn is niet altijd even leuk of makkelijk, zeker als er iemand aanklopt waarvan je begrijpt dat er een duidelijke pijnklacht is en dat hulp gewenst is dan nog zal ik als zorgverlener mijn eigen grens moeten bewaken. Dat wordt door de cliënt niet altijd direct begrepen, mijn ervaring is dat de meeste mensen later zullen beseffen wat er gespeeld heeft. Ik sterk me met de gedachten: ook al is er geen afspraak ergens is een balletje gaan rollen.
Geef een reactie