Te star vast houden aan de methode…

…en de leerweg leidde tot de wet van de remmende voorsprong.

Deze zin las ik in een artikel over de ontwikkeling van het onderwijs en de zelf reflecterende werking binnen het montessori-onderwijs. In MM sept 1999 door Elaine Toes. Een oud blad, toch viel mijn oog erop en las ik het artikel. Even verderop in het artikel lees ik “wetend dat Montessorianen een slechte naam hebben met betrekking tot hun lange tenen” hoe rekkelijk of precies moet mag een Montessori school zijn, hoe dynamisch of statisch kunnen de leerkrachten omgaan met de hardheid of zachtheid van de methodische principes.

Mijn 3 jongens hebben op de Montessorischool gezeten en ik herken hierin inderdaad, het onvermogen waar ik destijds op school tegen aan liep om met enig respect naar de onderwijsmethodiek reflecterend naar de eigen school en eigen team te kijken. Binnen de o.r. was er regelmatig een discussie gaande over leerzaken binnen de klas die werd afgedaan door betreffende leerkrachten als : “Ja, zo zit het Montessori-systeem in elkaar”.

Destijds (1988-2000 de periode dat de 3 jongens op de Montesorri-school zaten) herkende ik hierin ook de wijze waarop oefentherapeuten hun vak staande probeerden te houden.              Zowel Maria Montessori als Marie Cesar wilden hun leerlingen zelfbewust, zelf gestuurd laten leren, waarbij handelingservaring het grote leermoment is. Deze kracht was, in de tijd van ontstaan van beide visies, uniek.

Als volgers van hen gaan bewegingstherapeuten en onderwijskrachten zich vasthouden aan de geleerde principes, welke met het volgen van de opleiding steeds meer eigen zijn geworden.

In de loop der jaren hebben andere methoden binnen het onderwijs het zelfstandig werken opgenomen in hun eigen leerwegsysteem. Ook binnen het paramedisch bewegen is er een ontwikkeling gaande bij andere vormen van therapie naar steeds meer bewustzijn en inbreng van de patiënt zelf. De volgelingen van de beide Maria ‘s mogen met trots inzien, dat de visie die zij tijdens hun opleiding ontdekten en op waarde wisten te schatten en vorm gaven, dat die visie door een steeds grotere groep gehanteerd wordt en geïmplementeerd wordt binnen andere onderwijssystemen en andere bewegingsvisies.
Te star vasthouden aan het systeem en het systeem te weinig ruimte geven naar anderen heeft bij beide m.i. geleid tot overname zonder er zelf erkent in te worden. Het voor je eigen beroepsgroep houden heeft de nare bijsmaak voor vele volgelingen die in het systeem geloven, alsof een stukje van hun identiteit is afgenomen, daar waar wij zo goed in zijn zie je steeds meer door anderen overgenomen worden. Het wordt tijd dat we de remmende factor van het star vasthouden loslaten, wij hebben een voorsprong gehad, wij moeten verder ontwikkelen om de voorsprong te behouden en door te groeien tot erkende gerespecteerde therapeuten en onderwijskrachten, volgelingen van Maria Cesar en Maria Montesori.

Ik draag, als oefentherapeut Cesar, mijn steentje bij om mensen op een andere manier met de lichamelijke klachten om te gaan. Ook voor de patiënt geldt immers: te star vast houden aan de klacht en de beperking die dit met zich mee brengt is vanuit ons oude bewegingsleer perspectief gezien het bergafwaarts gaan van het leven. Deze manier van omgaan met klachten en ziekten leidde tot de wet van de remmende voorsprong en kan niet worden ingehaald met extra pillen, therapieën, time-outs, drugs, drank en bij de pakken neerzitten. Het perspectief om de klacht te leren zien als een mogelijkheid om de heelheid binnen het lichaam, het proces van heling, op gang te brengen is m.i. een stap die ieder mens zou mogen maken en een stap waarin ik mijn patiënten, mezelf, vrienden, dierbaren en familie tracht te begeleiden met de mogelijkheden die ik heb.

Een klacht is zo veel meer dan een struikelblok op je geplande levenspad, het is een hindernis die jou de mogelijkheid biedt om je eigen krachten, je eigen identiteit, je eigen wensen te leren kennen en van daaruit je eigen levensweg krachtiger te mogen blijven volgen.