Het oer oude systeem, ons lichaam

In onze drang naar vooruitgang, gaat de westerse mens volledig voorbij aan het elementaire beginsel dat elke levend wezen alleen goed functioneert in een staat van het natuurlijk evenwicht. Misschien wel 70 tot 80% van onze lichamelijke en geestelijke klachten en problemen doen zich voor in een ´gezond´ lichaam dat (in meer of mindere mate) uit balans is. Een lichaam dat dan op een geheel natuurlijke manier aangeeft dat het uit balans is en rust wil. We zijn uit balans geraakt omdat we niet op tijd stilstaan bij wat we voelen, doorgaan, gedreven door een opgewonden geest in een eenzaam en verlaten lichaam. Of uit balans geraakt omdat we teveel op ons zelf gefocust zijn en te weinig kunnen loslaten.
Om het herstel proces bij een klacht, probleem op gang te brengen doen ademoefeningen wonderen. Weet je er weinig van dat lijkt het magie, in menig alternatief circuit wordt daar dan ook volop gebruik van gemaakt. Daarom wil ik toch wat toelichting geven op deze plek op de ademoefeningen die u bij een Oefentherapeut doet.
Met het richten van de aandacht naar binnen word je bewust van wat er in je speelt. Dit kunnen emoties, stress verwachtingen zijn. Door de adem en aandacht naar deze balans verstoring te brengen neem je de tijd voor de verstoring, de dysbalans, de tijd voor je lichaam en dus de tijd voor jezelf. Met het nemen met de tijd voor jezelf geef je jezelf positieve aandacht en juist dat heb je nodig om te herstellen. Oer oude systemen werken op een oeroude en basale manier. Er is in ons lichaam heel wat geëvalueerd, maar de rijkdom van het beginsel is er en blijft er. Het zijn onze omgeving, ons verwachtingspatroon, de eisen aan onszelf en aan elkaar, waardoor we dit oer oude systeem niet voldoende de kans en de ruimte bieden om tot rust of tot actie te komen, als het nodig is. Terwijl ik de dit opschrijf denk ik aan een ongeval: mijn buurjongetje een jaar of 10, onderaan de Rijnbrug in Arnhem (40jaar geleden) we zouden samen de “toen” 6 baans weg gaan oversteken. Het ging fout hij ging eerder dan ik, werd aangereden, hij viel, brak zijn been en toch in een flits stond hij op en rende verder, maar goed ook er kwamen 2 vrachtwagens de brug afdenderen op de rijstrook waar hij lag. Eenmaal in het gras ging hij liggen en schreeuwde het uit van de pijn. Ik stond aan de overkant, gelukkig aan de grond genageld, kon er niet heen kon niets doen, kon me ook niets overkomen. Onze beide lichaam hadden goed gehandeld en er werd niet over nagedacht het lichaam zelf kwam tot de goede actie. Uiteraard is dit geen pleidooi om onnodige risico’s te gaan nemen, wel is het een pleidooi om het (opnieuw leren) vertrouwen in het lichaam een kans te geven om tot herstel te komen.