Voor jezelf zorgen op alle fronten

Door de waarneming die ik momenteel doe ben ik extra alert op wat ik zie, hoor, meemaak, in en tijdens de behandeling van cliënten. Als ik op een dag 12 nieuwe mensen voor mij krijg dan moet ik wel, ook al heb ik de dossiers gelezen en de behandeling voorbereid.
Aan het einde van de dag komt een meneer de behandelkamer binnen lopen.
Het lopen ging moeizaam, enerzijds door de pijn in de rug en benen, het langdurig stok gebruik waardoor asymmetrische houding is ontstaan, anderzijds een aantal onderliggende problemen, suikerziekte, nier problemen, kortademigheid en hartfalen bij een fors overgewicht.
De man weet mij zijn verhaal kort en krachtig te vertellen. De bloei van zijn leven, het opbouwen van een eigen zaak en gezin, de bijkomende status, gezien het vak dat hij uitoefent en niet te vergeten alle verplichte recepties e.d. die daar bij horen. Omdat ik ooit mijn schoonvader dit heb horen gebruiken als excuus voor zijn extreme overgewicht, maakt deze opmerking mij alert naar deze meneer. Hij vervolgt zijn verhaal. Dan begint het verval en komen de klachten, in zijn krachtige kennismakings verhaal passeren meerdere onderzoeken en behandelvormen de revue. Het heeft allemaal niet geholpen en al dat gedoe heeft niets opgeleverd, meneer wordt alleen maar zieker en hier en daar worden afwijkingen vastgesteld.
Ik denk: Het kan wel zo zijn dat iemand veel borrels, recepties en dergelijke heeft, dit hoeft dan toch niet te leiden tot overgewicht van minimaal 45 kilo.

Het kan m.i. niet anders dan dat er een heel ander probleem diep daarbinnen schuilt waar geen arts, therapeut, vriend, familielid en zeer waarschijnlijk de persoon in kwestie zelf ook niet, iets vanaf weet.
Deze meneer, die zegt geholpen te willen worden aan zijn klachten en de verschillende behandelvormen en onderzoeken worden door hem alsof het oud vuil is van tafel geveegd, hij is er niet mee geholpen. Nu is hij bij oefentherapie beland en ik mag ook wel weten dit is het laatste wat hij probeert: “Daarna is het schluss.”
Op dat moment komt mijn vraag scherp en helder naar boven:
“Wanneer begint u zichzelf te helpen, voor zichzelf te zorgen op alle fronten?”
Meneer geeft antwoord: “Het is maar gelukkig dat u invaller bent, ik zal dit met uw collega bespreken.” Even flitst er door mijn hoofd: Misschien is mijn collega een klant kwijt, misschien dat ik niet terug kan komen in haar praktijk voor een volgende waarneming, misschien dat deze meneer niet meer terug komt op onze volgende afspraak”
Mijn antwoord is weer helder: “Bespreek het met wie u wil, maar kijkt u daarbij vooral in de spiegel! U kunt geholpen worden, alleen als uzelf er mee begint en eraan meehelpt.”
Meneer wordt wat kleiner, blijft stil. Ik doe na enige stilte een voorstel om te gaan doen namelijk een oefening “contact maken met mijzelf” noem ik de oefening, hij gaat akkoord.
Bij het weggaan krijg ik een hand, een sterke blik en de boodschap: “Het was een goed gesprek”
Ik heb in ieder geval getracht deze meneer aan het denken te zetten, ik hoop dat hij de daadkracht heeft om zelf aan het werk te gaan en ik wens mijn collega straks, als zij terug is, veel wijsheid, want hoe dan ook zal meneer niet met een stap in een andere richting zijn levensweg wijzigen.
Ik hoop dat deze meneer eerder de verandering op gang krijgt dan de schoonvader die ik noemde.
De schoonvader was een man, die druk in zijn zakelijk bestaan eenzaam heeft geleefd, niet in staat om de relaties met vrouw, partner, kinderen en kleinkinderen menselijke warmte en inhoud te geven. Na een herseninfarct is zijn leven ingrijpend veranderd en heeft hij getracht in de korte levenstijd die hem restte, de wonden te helen waar het kon. Respectvol en liefdevol hebben vrouw, partner, kinderen en kleinkinderen afscheid van hem genomen.

JMvEk, 03-03-2008